Verdwaald op een donkere avond, met onweer en regen, stopt Sabines’ auto – de benzine is op. Bij een magistrale, eeuwenoude, ietwat vervallen boerderij, Oldenhage, aan het einde van eenzaam landweggetje, ergens in Zuid-Limburg. Zo begint “Reddende Engel” dat wij maandag 30 oktober bespraken, de laatste roman van Renate Dorrestein. Voor Sabine is de stranding juist bij zo’n locatie een geluk bij een ongeluk. Zij is juist op zoek naar verarmde erfgoederen, ideaal om daar winstgevende B&B locaties van te maken. Sabine wordt opgevangen voor de nacht, en overnacht een volgende nacht in het dorp. De daarop volgende gebeurtenissen verwikkelen Sabine steeds verder met de bewoners van Oldenhage: Ennis met zijn moeder en zijn twee dochters Madeleine en Livia. Een gezin van zonderlingen, uitgesloten door de dorpelingen want twee jaar geleden is er een moord gepleegd die niet berecht is. Sabine wil de reddende engel zijn maar wordt door niemand serieus genomen en zij komt op Oldenhage in steeds gevaarlijker situaties terecht. Sabine heeft het trouwens zelf ook al moeilijk, zij is juist door haar echtgenoot in de steek gelaten voor een nieuwe, jongere liefde.

De roman leest gemakkelijk maar viel ons toch tegen. In het begin passen locatie, weersomstandigheden en mensen goed bij elkaar. Het lijkt een goed geconstrueerde gothic novel te worden. De gebeurtenissen worden steeds onwaarschijnlijker – wat op zich niet vreemd is bij een gothic novel – maar in Reddende Engel wordt het daardoor soms toch moeilijker om de aandacht vast te houden. En wat ontbreekt, dat zijn de bijbehorende angstgevoelens. De hoofdpersoon blijft heel rustig ondanks alle gevaren. Misschien is Reddende Engel bedoeld als een ironische versie van de gothic novel? Door ons niet als zodanig ervaren.

Ook als psychologische roman schiet het boek naar onze mening tekort. Er zijn nauwelijks diepgaander beschrijvingen van gedachten en motieven. De psychologie komt meer neer op vlotte statements zoals “Hij was het soort man bij wie onverstandige zwakkelingen zoals ik bijna automatisch denken: jou ga ik redden van jezelf” en “Ik had niet mee naar binnen moeten gaan, maar soms is het lastig om te onderscheiden waar je instincten eindigen en je behoeftes beginnen.”

Recensenten schreven: “Beeldend, spannend en humoristisch, doorspekt van een milde ironie, niet weg te leggen, vol scènes die zich vastklauwen in je geheugen.” “Ze schrijft met zo’n vanzelfsprekend gemak dat je haast over het hoofd ziet hoe goed het is. Achteloos strooit ze met mooie beelden.” Die zeer positieve recensies bleven voor ons een raadsel al verkeerden recensenten natuurlijk wel in een ongemakkelijke situatie: toen Renate Dorrestein Reddende Engel bijna af had kreeg ze geheel onverwacht te horen dat ze dodelijk ziek was.